ŻEGNAJ KOCHANY!

Drogi Mój, pojawiłeś się, gdy byłam w pierwszej ciąży. Chwilowy kaprys a zostałeś do dziś. Blisko mnie. Za chwilę będziemy musieli się rozstać. Jak mam dalej żyć?

To Ty utulałeś mnie do snu, gdy tego potrzebowałam. Czekałeś na mnie w łóżku. Zawsze. Nie musiałam prosić BĄDŹ, bo BYŁEŚ. I tak. Spałam z Tobą. I dobrze mi z tym, bo niczego nie żałuję!!!

Potem pojawiły się dzieci. Najpierw córka, potem syn. Ty dalej byłeś blisko. Pomagałeś mi przy nich, mimo, że nie były Twoje. Cierpliwie i bez słowa. Szczególnie przy karmieniu. No i w nocy…

Na początku M. był wobec Ciebie obojętny. Z czasem znienawidził Cię. Do cna. Kazał mi Ciebie porzucić. Że najwyższy czas się rozstać. A ja walczyłam jak lwica. O każdą kolejną noc. We troje. Bo tak.

Z czasem zapuściłeś się, ja też przestałam o Ciebie dbać. Już nie chroniłeś tak moich dzieci, już nie pomagałeś nawet przy ich karmieniu. A może to one podrosły tak szybko? Za szybko…

Więc już wkrótce nie wtulę się głową w Twe ramię, już nie oplotę nogami Twego ciała. Tak. Czas się rozstać. Tak będzie lepiej dla wszystkich. Cztery lata naszego dziwnego związku kończą się DZISIAJ. Dojrzałam.

A Ty musisz stawić czoła rzeczywistości – sypiesz się! „Starość nie radość” mówią. I nikt już nie może Ci pomóc, nawet ja – perforacja jest zbyt zaawansowana. Czas na eutanazję naszego dziwnego związku. Na słodkie goodbye.

Więc dzisiaj będzie nasza ostatnia noc, Kochany. Wtulę się w Ciebie i spokojnie zasnę. Tak jak zawsze, gdy jesteś… gdy byłeś blisko. Niech ta noc będzie wyjątkowa i długo trwa…

Żegnaj mój rogalu.
Na zawsze Twoja,
A.