NIENAWIDZĘ WSI!

Przynajmniej raz do roku uciekamy na wieś. Naładować akumulatory. Do ciszy i spokoju. Do lasów i łąk zielonych. Wstajemy tam wcześnie rano, dzieci biegną doić kozy i zbierają jaja wprost spod kury. Chodzimy boso po trawie i jeździmy konno na oklep. Przejadamy się zbyt pysznymi domowymi obiadami z lokalnych produktów i wracamy o kilogram ciężsi. Chodzimy nad jezioro i lenimy się na kocach. A wieczorem do ogniska gra nam akordeon.

Nienawidzę wsi za to, że jest tak daleko, że jest dla mnie rzadko dostępnym luksusem, że rozpieszcza mnie tak bardzo, że aż potem długo nie mogę odnaleźć się w śmierdzącej, szarej, tłocznej Warszawie.

Nienawidzę jej za to, że już jej nie mam na wyciągnięcie ręki. Jak wtedy, gdy żyła babcia i dziadek. Kiedy całe wakacje siedziało się na drzewie i jadło czereśnie z gałęzi. Gdy piło się wciąż ciepłe mleko prosto od krowy, a w deszczu stopami urabiało się w dołku błoto. Kiedy babcia rozpieszczała żółciutkim rosołem z kury, a dziadek zabierał na spacer do lasu na jagody i poziomki.

Cieszę się, że chociaż tak mogę pokazać mym dzieciom odrobinę mojego dzieciństwa i dlatego zamiast weekendu w SPA wybieramy agroturystykę. A one brudne i spocone biegają od świtu do nocy. Szczęśliwe. Jak dzieci. Jak kiedyś ja.