MOŻESZ UDERZYĆ DZIECKO

Jakiś czas temu miałam okazję uczestniczyć w szkoleniu prowadzonym przez znaną pedagog z wieloletnim doświadczeniem w pracy z dziećmi. Szanowaną i lubianą, niezwykle ciepłą i, wydawałoby się, mądrą i światłą osobą. Jednak słowa, jakie pewnego dnia padły z jej ust, zamurowały mnie.

Słuchaczami szkolenia były młode kobiety – matki i nie-matki, chcące zawodowo zajmować się opieką nad dziećmi. Tak czy owak pani pedagog prowadziła blok psychologiczno – pedagogiczny dotyczący poszczególnych etapów rozwoju dziecka, gdzie wielokrotnie podkreślała konieczność odnoszenia się do dziecka z szacunkiem, wsłuchiwania się w jego potrzeby, dostosowywania komunikatu do wieku malucha i danej sytuacji. Kiedy zeszło się na temat przemocy usłyszeliśmy, że opiekunowi pod żadnym pozorem nie wolno uderzyć czy szarpnąć cudzego dziecka. Nigdy! Ale co innego swojego.

Otóż pani pedagog stwierdziła, że „swoje” uderzyć można. Np. wtedy, gdy wpadnie w histerię i nie chce się uspokoić. Zresztą jej też się to zdarzyło… Otworzyłam szeroko usta ze zdziwienia, bo nie mogłam uwierzyć w to, co usłyszałam. Nie wiedziałam, czy mam głośno zaprotestować czy po prostu wyjść. Rozejrzałam się po sali, ale nie dostrzegłam żadnego oburzenia. Nic. Zaciekawione słuchaczki dalej patrzyły na prowadzącą i chłonęły jej kolejne słowa. A mi przed oczami stanął taki obraz: wracam do domu po fatalnym dniu w pracy. Mąż pyta, co się stało, ja zaczynam się żalić i z każdym kolejnym słowem nakręcam się coraz bardziej. Łzy mi płyną po policzkach, oddech przyspiesza, mówię coraz głośniej, przeklinam, a on wciąż mnie nie rozumie i uważa, że przesadzam! Więc wściekam się jeszcze bardziej, aż cała się trzęsę i histeryzuję i krzyczę i co robi wtedy mój mąż? Uderza mnie. A tak, żebym się uspokoiła. Brzmi ok?

A teraz wyobraźmy sobie małe dziecko w ogromnym świecie, gdzie milion rzeczy i zdarzeń jest dla niego zupełnie nowych i niepojętych. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego ma oddać daną zabawkę albo nie wchodzić na tą wysoką drabinkę, jednocześnie walczy o swoją niezależność, co jest normalnym etapem jego rozwoju. Reaguje więc często gwałtownie i w sekundę potrafi wpaść w histerię. Rzuca się na ziemię i wali w nią głową albo pluje, gryzie i drapie. Inaczej nie potrafi! Dopiero nauczy się, że można inaczej. Ty go tego nauczysz. No chyba, że dasz mu klapa i pokażesz, że agresja to jest świetne rozwiązanie na kryzysowe sytuacje. Lepiej?

***

Przeraża mnie to, że pedagog pieprzy takie bzdury: że można uderzyć dziecko, bo klaps to nie bicie tylko dyscyplina. Nawet papież coś takiego powiedział. A rodzice biorą to potem za oczywistość, bo skoro autorytet tak mówi… Straszne jest też to, że kiedy wyraziłam w końcu swoje oburzenie to nikt mnie nie poparł, a spora część uznała, że przesadzam, bo to „tylko” klaps; bo nie jedna dostała od rodziców lanie i wyszła na ludzi. Dlatego ja dalej powtarzam jak mantrę:

Klaps to bicie.
Klaps to przemoc.
Klaps to zło.

Uczy dziecko tylko tego, że przemoc to dobry sposób na rozładowywanie złości, że to norma. A uderzenie dziecka to przecież porażka rodzica – wstyd i hańba. Często pójście na łatwiznę. Bo rodzic w momencie histerii dziecka powinien być stanowczy, ale i opanowany; spokojnie wszystko tłumaczyć aż do znudzenia, okazać dziecku miłość, szacunek i wsparcie, aby finalnie pozwolić mu się wyciszyć. A to wszystko jest przecież niezwykle trudne, czasochłonne i wymaga ogromnych pokładów cierpliwości. Czasem trzeba wręcz wyjść/odejść na bok i samemu się najpierw uspokoić właśnie po to, by nie popełnić błędu, jakim jest stracenie panowania nad sobą, a w efekcie często danie klapsa.

Nie ważne więc, co w tej sprawie mówią „autorytety”.

Kto kocha, ten nie bije. Ani w twarz, ani w pupę, ani nigdzie.
I to jest prawda uniwersalna.

źródło zdjęcia: TU